Eenmaal in het hartje van de Amazones gearriveerd, viel ons meteen op dat in het pitoreske stadcentrumpje van Santárem niet veel te beleven viel. Dat was dan ook niet ons doel voor het aandoen van deze tussenstop richting Belèm en we waren allang blij om na 2 dagen van die boot af te zijn. Het is weliswaar een ervaring opzich om met een boot de Amazone-rivier af te varen, maar ook een vrij onhygiénische trip met behoorlijk smerig voedsel. Wat ons min of meer dwong louter op ham-kaas tosti´s te leven. Ons doel betrof het aandoen en overnachten in de adembenemende flora en fauna van de Amazone-jungle. Allereerst hebben we een hottelletje gezocht en ons (broodnodig) opgefrist om vervolgens op zoek te gaan naar een geschikte tour, het hart van de jungle in. Echter, alle aangeboden tours bleken boven de 100 euro uit te vallen, waardoor we besloten dit onvoorzienbare avontuur op eigen houtje te ondernemen. Na een dagje Champions League, halve finale kijken en een aangename ontmoeting met een, ons bekende Engelsman (samen de tour in Manaus genomen), hebben we de benodigde authorisatie opgehaald en zijn de volgende dag richting de jungle vertrokken. De tocht er naartoe nam meer dan 1,5 uur in beslag met de laatste 3 kwartier over onbegaanbare, doch schitterende weggetjes door het oerwoud. Via toeristen-info. hadden we al de nodige aanbevelingen over indianenstammen om te verblijven. Overigens, bleken we net op tijd te zijn gearriveerd, want het water van de Amazone-rivier stijgt elk jaar 15 meter. En een prachtig (, gelijkend caribbisch) strandje net buiten Santárem, wat we eerder trachtten te bezoeken, bleek al volledig onder gelopen te zijn. Slechts de dakjes van de tipi´s rezen nog boven het water uit, wat een komisch aanzicht was. Ook de, door ons geprefereerde indianenstam bleek onbereikbaar, waardoor we één stam eerder werden gestationeerd. Dit bleken erg gastvrije mensen, die inmiddels niet meer traditioneel op een houtje leefden. Gesponserd door een grote bank, waren ze voorzien van een mooi, betonnen huisje met stromend water, keuken, TV en zelfs een schotel naast het huis, die bijna net zo groot was als het huisje zelf. Wel sliepen ze in hangmatten en met meerdere op een kamer, want vanzelfsprekend waren het vrij grote gezinnen. Verder hadden die mensen erg weinig tijdverdrijf overdag en gingen de kinderen niet naar school. Waarschijnlijk werden ze opgeleid tot gids om de volgende generatie avonturiers te kunnen behagen. De man des huizes heette Bêbe en was hilarisch. Hij had namelijk een erg komische uitstraling en van elke dag dat hij leefde, leek te genieten. Wat je ook tegen hem zei, bleek hij even grappig te vinden als het vorige. Daardoor hebben we een hoop gelachen met elkaar en na een paar biertjes heeft Daan zelfs de klassieker: 'Ik heb een mop... 2 tieten in een envelop!' erin gegooid, waarna we Bêbe bijna van de grond moesten oprapen van het lachen! Na diezelfde dag de eerste bus naar de jungle gemist te hebben en een lange tocht naar de 'Maguari' (de betreffende indianenstam), kwamen we pas ´s middags aan in de jungle. Na het ophangen van onze aangeschafte hangmatten (tevens leuke souvenirs), besloten we alleen de jungle in te wandelen. Vrijwel meteen zagen we al een paar mooie vlinders en vogels om een honderd meter verder een overstekende, mooie zoetwater-schildpad te ontdekken. Hij was ongeveer zo groot als een mensenhoofd en bedekt met fel-oranje vlekken op zijn donkerbruine schild. Ik (Martijn) heb het beestje even ter hande genomen om ermee voor de foto te poseren. Ik heb hem Jopie genoemd. Op de terugweg begon het al te schemeren en rond die tijd ontwaken de nacht-dieren. Dat hebben we geweten ook! Plotseling stikte het van de vleermuizen en begon het zicht steeds slechter te worden. Op onze hurken moesten we onze weg uit de jungle zien te vinden, want die hondsdolle vliegers vonden het leuk om op een meter van de grond te vliegen. Eenmaal ontsnapt uit deze penibele situatie zijn we nog even gaan poulen bij een lokaal barretje om ons daarna op te maken voor onze eerste nacht in het hart van het Amazone-oerwoud. Overigens zat eten ook in het verblijf inbegrepen, maar daar zullen we het maar nooit meer over hebben. Het zou ons niets verbazen als we vleermuizen zaten weg te bunkeren. De nacht was rustig en lang, aangezien we de volgende dag pas om 12 uur de geleide tour kon beginnen, vanwege de aanhoudende regen. In het tropische 'regenwoud' regent het namelijk elke dag. Het betrof een wandeltocht van 4 uur, ver en soms kappend de jungle in. Onderweg zijn vele diersoorten tegen gekomen, met name toen de lucht opentrok en de jungle opdroogde. Vrijwel direct nam het animale geluid toe en verschenen de dieren overal. We hebben natuurlijk apen gezien, maar ook prachtige vlinders, spinnen (de holen van de tarantula), 3 soorten toekans en een klein, zwart kikkertje met fel-oranje en -gele vlekken. Deze was zeldzaam en bleek giftiger dan de giftigste cobra! Daarnaast natuurlijk prachtige bloemen, gigantische palmbladeren en 300 jaar-oude bomen gezien, van 40 meter in omtrek. Aan een liaan geslingerd, wat niet mag ontbreken in de wereld van 'Tarzan' en langs de oude woonplaats van Bêbe´s voorouders gekomen, de oud-inheemse stammen. Kortom, een schitterende en indrukwekkende ervaring, die persoonlijk ervaren dient te worden om de pracht er echt van in te zien. Bijvoorbeeld 'Discovery' geeft een aardige impressie, maar het is natuurlijk niet te vergelijken met daar zelf doorheen te dwalen. Terug in de community hebben we de indrukken even op ons in laten werken en zijn daarna een kano ingestapt, om nog een lekker rustig vistochtje op piranha´s te beleven. We zijn diep de ondergelopen bossen in gevaren en daar hebben we een geschikt
visplekje gevonden. Daar vistte Bêbe na een half uurtje, een piranha uit het water met slechts een stukje vrucht van een struikje in de buurt. Ook dit beestje kreeg de eer om te mogen poseren voor een foto om vervolgens naamloos in het diepe te verdwijnen. Morgen was namelijk Bêbe´s visdag en dan zou die wel even 15 andere omhoog hengelen! Na deze heerlijke dag hebben we ons gastgezin hartelijk bedankt en zijn we teruggegaan naar Santárem. Er bleek geen bus meer te gaan Belèm, vanwege het hoge water en de straten stonden met de dag blanker. Een dag later hebben we een goedkope vliegreis naar Belèm gevonden, die niet veel in prijs scheelde met de boot en ons van een mooi, laatste uitzicht over die overweldigende Amazones verschaftte.
We vlogen om 7 uur s´ochtends en kwamen rond 9 uur aan in Belèm. Het was een modern vliegveld met veel activiteit, wat eigenlijk de hele stad wel representeerde. Vooral vanwege de gunstige ligging van Belèm, als omschakkelpunt tussen de Amazones en de Oostkust. Na een kort busritje richting het authentieke stadscentrum, vonden we meteen een heerlijke hotel voor een goede prijs. Het centrum stond bol van cultuur, groenrecreatie en architectuur uit verschillende tijdsperiodes. Met name de sfeer in de stad sprak ons al direct aan.
De dag na onze aankomst hadden we verschillende plannen, aangezien ik (Martijn) op zoek moest naar een dosis Malaria-pillen, wat overigens niet verkrijgbaar bleek en Daan alvast een rondje side-seeing in gedachten had. Maar diezelfde avond nog was het plan om samen onze eerste Braziliaanse voetbalwedstrijd te bezoeken. Alvorens waren we slechts 4e divisie-teams tegen gekomen en op een mooi stadion in Manaus na, geen proffessionele teams. Één van deze teams was een locaal elftal uit Santarèm, bijgenaamd 'Pantera Negra' (Zwarte Panters),
die ook in hetzelfde vliegtuig als wij zaten. Die betreffende avond namen ze het namelijk op tegen de profs van Paysandu, het beste team uit Belèm. Dit team speelt ook slechts 3e divisie, maar heeft zo´n 5 jaar geleden nog de Copa Liberatadores (Zuid-Amerikaanse Champions League) gehaald, via 3 verschillende bekers en daarin het grote Boca Juniors met 1-0 verslagen in La Bombanara (het stadion van de Argentijnse kampioen). Inmiddels waren ze dus afgezakt naar de 3e divisie, maar genoten nog altijd een gigantisch stadion. Onze timing kon niet beter, want op deze dag werden alle regionale kampioenschappen afgewerkt. Die in Brasilié worden beschouwd als de eerste helft van het seizoen en/of het kampioenschap. Heel belangrijk dus! En wat een wedstrijd kregen we voorrgeschoteld! Paysandu slachtte Sao Raimundo (Pantera Negra) af met maar liefs 6-1 en de sfeer in het stadion was ongelooflijk. Ookal was het verre van uitverkocht. Een maximale voetbalbeleving en dat pas bij zo´n laag geklasseerd team. Ga maar na hoe dat moet zijn bij Serie A-wedstrijden en derby´s in bijvoorbeeld Rio of Sao Paulo. De doelpunten logen er ook niet om en achteraf liepen we mee in de overwinningstoet het stadion uit, waarbij het feest alleen maar groter werd. Ik was dan ook op slag verliefd op deze club! Na nog een dag tevergeefs apotheken en dokters af voor Malaria-pillen, zijn we snel over gegaan op culturele verrijking. Achteraf ben ik gelukkig malariavrij gebleven. We hebben ons verenigd en zijn wat musea, botanische tuinen en een dierenpark gaan bezoeken. In die laatste werd ik nog aangevallen door een hondsdolle vogel. Hij naderde eerst langzaam maar gestaag Daan, die het op een lopen zette. Vervolgens had hij het op mij gemunt en ik kon hem net afweren met de zool van mijn schoen. Gelukkig hebben we de schavuit op foto vastgelegd, zodat zulke ´rare vogels` in de toekomst verhinderd worden, dergelijke praktijken tot uitvoer te brengen. Ook zijn we nog langs de fevallas van Belèm gekomen, waar mensen in zelfgebouwde,houten hutjes op palen woonden. Daaronder bevond zich namelijk de open riolering. 5 Mei hebben we de verjaardag van ons aller 'Maximus Dan' (Daan) nog gevierd met een mooi rondje sight-seeing en s´avonds naar de film. De nieuwe, spectaculaire ´X-men` beviel erg goed en als cadeau kreeg Daan - hoe kan het ook anders - een voetbalshirt van de, door hem geliefde club: Flamengo. Zeker interessant nu Adriano is teruggekeerd naar Brazilié, bij deze club. De volgende dag hebben de bus gepakt naar Sao Luis, wat een tussenstop was richting Fortaleza. Tevens zijn vanuit deze stad meerdere toeristische bezienswaardigheden te bereiken. De stad opzich stond mij (Martijn) niet echt aan en dat had vooral te maken met de mentaliteit van de locale bevolking. Daan wilde vanuit hier Nationaal Park Lençois Maranhenses zien, wat mijn interesse niet kon wekken en een uur of 8 uit de richting lag, dus ben ik vanaf daar voor Daan uit gaan reizen. Ten eerste, naar Piripiri. Daar bevindt zich een gigantisch park met eeuwenoude (190.000 jaar) overblijfselen van vergane beschavingen, prachtige natuur en rots-schilderingen van 5.000 jaar geleden. Met een uitdagende mountainbike-tocht passeer je dan alle hoogtepunten van het park, in een omtrek van zo´n 30 km.

Vanaf hier neem ik (Daan) het ietwat verbaasd over, aangezien het Nationaal Park Lençois Maranhenses 1 van de mooiste verschijningen van Moeder natuur is, die ik heb mogen aanschouwen. Martijn´s desinteresse verrastte mij dus ook, maar de foto's die je er van te zien krijgt en die op vrij veel plaatsen als promotie hangen, zijn meestal niet de beste plaatjes. Desondanks hangen ze er niet voor niets en dankzij de bijbel onder de backpackers ('Lonely Planet'), besloot ik het - 8 uur uit de richting liggende park - toch maar te bezoeken. En terecht, zo bleek. ´s Ochtends vroeg vanuit Sao Luis de bus naar Barreirinhas gepakt. Daar kwam ik, na een mooie rit door de natuur van Brazilie en langs de diverse rieten hutjes, waar men de kleren nog wast in de naastgelegen slootjes, rond het middaguur aan. Een zeer leuk en gemoedelijk dorpje, waar bij aankomst de tourmannentjes al klaar stonden. Diezelfde dag kon ik nog een tour nemen, dat heb ik na de lunch ook gedaan. Een wederom prachtige rit, die we moesten nemen met een kleine truck, elke willekeurige personen-auto was volledig kopje onder gegaan. Na een uurtje of anderhalf gereden te hebben door een groen gebied, langs diverse vestopte families, uiteraard diverse voetbalvelden en op sommige plaatsen onder-water-liggende zandpaden, kwamen we aan bij een flinke duin. Naar ik schat een meter of 60. Bovenop de duin had je een prachtig uitzicht over het groen, waar we zojuist doorheen waren gereden. Eenmaal over de duin heen geklommen, kregen we wederom een prachtig uitzicht, ditmaal over 'Parque Nacional dos Lencois Maranhenses'. Daar werd me duidelijk waarom men hier met zoveel trots de foto's aan de muur op billboard-grote presenteerde. De periode tussen maart en september is de beste tijd om dit park te bezoeken, vanwege het regenseizoen. Door dit regenseizoen (ook wel winter genoemd, met 30 graden en bijna dagelijks regen) is het meer dan een spierwitte woestijn. Je kijkt uit over een 30 kilometer lang park met spierwit zand, 40 meter hoge duinen en te midden van die duinen liggen helderblauwe zoetwater-plassen, die soms de grote hebben van 5 voetbalvelden en behoorlijk diep kunnen zijn. Het is een park waar je echt geweest moet zijn om de magie en schoonheid ervan te kunnen begrijpen. Tijdens de zonsondergang terug gereden richting het centrum van Barreirinhas, waar ik vanwege de gemoedelijke sfeer nog een paar dagjes langer ben verbleven, alvorens ik terugkeerde naar het ooit 'Nederlandse' Sao Luis. Deze stad heeft in mijn optiek niet al te veel te bieden op een aardig, oud centrum na. Niet op de laatste plaats omdat daar nog veel koloniale gebouwen, betegeld met delftsblauwe tegeltjes te bewonderen zijn. Vervolgens ben ik via Teresina, Piripiri, Teresina en weer Piripiri doorgereisd naar Fortaleza, waar Martijn inmiddels vanuit vertrokken was richting Natal. In Fortaleza, wat ooit ook al van Nederland was, beleef je van alles. Ik werd afgezet voor een Heineken-cafe, wat beschilderd en versierd was met diverse Feyenoord logo's en attributen. Ik was maar net 5 minuten aan de wandel, op zoek naar een slaapplek, en een griet riep me terug en probeerde me zonder pardon op straat al aan te randen en nodigde me uit om bij haar te verblijven. Niet veel later kwam er een 12-jarig zwervertje een half uur lang, al porrend schooien om 1 Real (33 eurocent), maar gelukkig werd ik gered door een 'parkeerwachter', die door middel van het zwaaien met een handoekje moet zorgen dat de 3 auto's, die ze daar kwijt kunnen, binnen de lijntjes parkeren (uiteraard wilde ook hij voor zijn aangeboden hulp 2 reais). Bij het bezoeken van het oude centrum, werd ik nog behoorlijk lang vergezeld door een soort van vrouw, die waarschijnlijk diverse ziektes tussen de benen heeft zitten. Uiteraard vroeg die of ik sex in mijn hotel wilde, waar ik weinig zin in had. Vervolgens probeerde ze me over te halen door te zeggen dat het maar 3 euro kost en een van haar schimmelheuvels te showen. Vriendelijk verzocht ik haar om het verderop te gaan proberen, maar, zo bleek, het showen van haat tiet kostte 1 Real. Die weigerde me daarna nog met rust te laten en mijn enige redding zou politie of iets van beveiliging zijn. Daar was ik in de buurt, zo werd me duidelijk toen ze ineens aan mijn T-shirt begon te trekken, na het horen scheuren van mijn T-shirt tijdens het weglopen, besloot ik om maar geduldig te wachten tot ze 1 seconden los liet en ik naar binnen kon vluchten. Een andere dag op het strand kom je dan weer een 'behulpzame' gast tegen, die mee loopt naar je hotel en niet onverwachts, 20 meter voor mijn hotel voor 'het eerst in zijn leven, met een goed hart' om de nodige centen vraagt. 3 seconden later werd ik voor 'Fucker' en vanalles uitgemaakt. Ook het Feyenoordcafe, wat midden tussen meerdere kroegen ligt, wilde ik nog even tijdens openingsuren bekijken. Dat is rond middernacht en na 2 stappen in de straat gezet te hebben kwamen de 'gastvrije dames' in bosjes op me af. Na daar met een bocht om heen te zijn gelopen, werd me in het Nederlands, jawel, nageroepen dat ik dan maar op moest zouten. Fortaleza dus, wat toch echt een stad is waar ik best zou kunnen wonen, want het moderne deel is uitstekend en luxe. Ook vind je in Fortaleza de nodige 60-plussers uit NL, zittend in een strandtentje met een braziliaans grietje van 20 aan hun zij. Desondanks een stad die me wel aanstond. Van hieruit heb ik nog een tourtje genomen naar 3 stranden (2 ervan waren benoemswaardig). Gelukkig brak na wat regenachtige dagen de zon weer door, op het moment dat we een stop maakte bij het laatste strand. Daardoor konden we even zwemmen, voor diegenen die wel het zoute water konden waarderen. Tijdens mijn verblijf in Fortaleza werd er ook een Serie B wedstrijd gepeeld, namelijk Fortaleza - Brasiliense, de thuisclub is de oude club van AZ-speler Arie. Als er dan toch gevoetbald wordt, gaan we dat ook maar even bekijken. Waardeloos voetbal en geen sfeer, sinds tijden moest ik mezelf er tijdens deze wedstrijd aan herinnerren, dat voetbal desondanks 1 van de mooiste bezigheden is op deze wereld. Zondag nog wat Braziliaans voetbal uit de serie A bekeken, waar hier diverse wedstrijden gewoon live, voor iedereen met een TV te zien zijn. Zo hoort dat ook!