Maandag vroeg in de ochtend, half 2, hebben we het vliegtuig richting Guyana gepakt en zijn daar een uurtje later aangekomen. Door de duane en op zoek naar de volgende slaapplek. Aangezien Georgetown nog een beetje ver van het vliegveld lag en we toch zo snel mogelijk naar een hotelletje wilden, hebben we ons door de taxi-chauffeur maar ergens naartoe laten brengen. En naar wat voor iets, typisch zo´n hotel waar mensen doorgaans een uurtje of 2 verblijven en al de benodigde voorbehoedsmiddelen op de bedrand klaar lagen. Het zag er desondanks verder uitstekend uit en we besloten er dus maar even in te trekken. De volgende dag, op zoek naar voedsel, zagen we voor het eerst bij daglicht de wijk, waar we in beland waren; Een echte achterstandswijk, wat toch zo zijn charmes heeft. Dat dachten we toen, maar niet veel later, toen we ons verplaatst hadden naar Georgetown, bleek al snel dat alles er in Guyana verpauperd uitziet. Alvorens we richting Georgetown vertrokken hebben we eerst nog over langste, drijvende brug ter wereld gelopen. Georgetown dus... nog voor dat we uberhaupt de bus uit waren stonden er al weer mannetjes driftig te vragen of een taxi wilde. Na wat gewandel hadden we ons stekje gevonden en konden we de Stad gaan verkennen. De vele houten gebouwen vallen vooral op, maar wat eigenlijk nog veel meer opviel was het straatvuil, wat overal verspreid lag. In dit opzicht bleef de stad verbazen, want elke straat was weer smeriger dan de vorige. Met stip de smerigste plaats waar we ooit geweest zijn. Kennelijk zijn er toch nog mensen die zich overdreven prettig voelen tussen al dat vuil, want er lagen s´nachts meer mensen tussen het vuil, dan dat er ratten liepen (en ook die waren er in overvloed). Tussen de smerigheid door stonden dus zo hier en daar wat mooie gebouwen, waaronder een kathedraal waarvan men beweerd dat het, het grootste houten gebouw ter wereld is. Georgetown bezit ook een mooi museum, waar ons kikkerlandje ook nog met regelmaat naar voren komt. Ooit was Guyana onder Nederlands bewind. In het gehele land zijn nog steeds invloeden van onze voorvaders te bezichtigen, waaronder de vele sluizen, slootjes en plaatsnamen als Blygezicht en Vreed-en-hoop. Buiten dat, ook nog een Ford genaamd Zeelandia, gebouwd door de Nederlander op 1 van de vele eilandjes in de Essequibo rivier. Uiteraard moesten we die gezien hebben en zijn we liftend in een truck richting Parika gereden om daar de tocht per boot voort te zetten naar het betreffende ford. Net als ons landje was het fort klein maar fijn. In dezer dagen hebben we ook nog de Botanical Gardens van Georgetown bezocht, hierin leven onder andere de Zeekoe (Manatee) en een grote variteit aan vogels. Na de zeekoe vriendelijk begroet te hebben nog een dierentuin bezocht. Een interressante dierentuin, omdat alle dieren, die er in uiterst minimale kooien tentoon werden gesteld, in Guyana en omstreken leven. Als afsluiter van de dag zijn we een behoorlijke tijd naar de Anaconda blijven staren, deze had namelijk 3 kippen in zijn kooi. Ons geduld werd bijna beloond, ware het niet dat de kip over een behoorlijkt reflex beschikte en net voor het sluiten van zijn bek weg kon komen. Aan het einde van de week zou ik (Daan) eigenlijk een trip hebben richting Kaieteur en Orinduik. Vrij prijzig, maar ook hier, claimt het Guyanese volk de grootste single-drop waterval ter wereld te hebben (200 meter). Die kon ik als heus watervallen-mens natuurlijk niet missen. Jammer genoeg was ik kennelijk 1 van de weinige die beide watervallen wilde zien, want er waren te weinig gegadigde en dus kon de trip - waar ik al een tijdje naar uitkeek - niet doorgaan. Uiterst Spijtig. Toen moest de keuze gemaakt worden of het donderdag nog een keer proberen of doorreizen naar Brazilie de volgende morgen. Mijn keuze viel op het nogmaals proberen de eerstevolgende donderdag. Om de tijd tot de betreffende donderdag te overbruggen hadden we de resterende 4 dagen duidelijk een andere indeling van de dag. Zo besloot ik om nog maar een keer terug te gaan naar het stadspark, dit keer wat vroeger. (Ik vertrok ongeveer een uur, misschien 2, nadat Martijn zijn bed in dook). Met een omweg naar het park gelopen, over de Seawall, een muurtje gebouwd door wie anders dan de Nederlanders, om de helder bruine zee tegen te houden. Aangekomen bij de Botanical Gardens heb ik op mijn gemak vogels bekeken en vooral weer veel papegaaien gezien, de kleine groene versie ervan en nog vele andere (roof)vogels. De op 2 na grootste stad van Guyana draagt de naam New-Amsterdam, met maar liefst 20.000 inwoners. Als je dan als Nederlander toch wat dagen over hebt, kun je dat ook wel even gaan bekijken. Dat heb ik dan ook maar even gedaan. Het zou de spreekwoordelijke schoenen van onze hoofdstad nog niet mogen strikken, maar de reis ernaar toe deedt me wederom verbazen. Het begon al met het zoeken van het juiste busje. Elk busje heeft zijn eigen chauffeur en propper, de proppers hebben er nogal belang bij om het busje zo snel mogelijk vol te proppen. Met name het proppen wordt hier erg letterlijk genomen. Zo werd er aan 3 kanten aan me getrokken, beide armen en 1 om mijn middel, om me hun busje in te krijgen. Daar begint het proppen, maar daar houdt het nog niet op. Vol is hier niet vol. Overvol, ongeveer het dubbele aantal mensen dan er eigenlijk in zouden kunnen, is hier pas vol. Eerder vertrekt het busje ook niet. Dan de rit er naartoe, ook weer een beleving op zichzelf. Veel rotzooi, veel rotte oude huisjes, veel armoede, te veel straathonden (honden zullen er altijd wel te veel blijven) en wilde koeien. 1 van die wilde koeien lag dood, midden op de weg. In de berm zaten een 20 tal mensen en voor de koe stond een ingekort busje. Die blijkbaar met een hoge snelheid die koe geraakt heeft. Halverwege de rit gingen er wat mensen uit het busje, dan denk je: 'goh lekker, even ruimte om adem te halen', echter rijdt het busje niet verder voor hij weer vol zit. Uiteindelijk kwamen we dan aan in New-Amsterdam. Pauperstad, eventjes rond gekeken en weer een mooie rit terug tegoed. Dit keer raakte ons busje een dier, een zwerfhond. Eventjes stoppen om de voorkant van het busje schoon te maken en weer verder. De volgende dag zou het dan eindelijk gaan gebeuren, een tour naar Dé waterval! Dit keer niet naar beide watervallen, maar naar Dé waterval (Kaietuer) en een resort. Dit alles MITS er nu wel voldoende mensen waren en het weer mee zat. En jawel hoor, ik kon eindelijk naar mijn waterval toe. In een mooi, oud vliegtuigje voor 10 personen vertrokken we vanuit Georgetown richting Kaieteur. (Kaie = de naam van een zot die de waterval besloot af te varen in zijn kano, teur = Amerindiaans voor waterval). De vlucht ging een uur lang over het regenwoud, totdat een waterval mijn aandacht trok in een gebied, waar de ene rotsheuvel na de andere de grond uit stak. 30 seconden later keken we dan recht op Dé waterval. 30.000 gallon in één seconde naar beneden vallend over een afrond van 250 meter, een ongelooflijk, schitterend natuurverschijnsel! In dit adembenemde natuurgebied leven tevens zeldzame dieren en planten. Nou moet ik jullie de naam van de plant, die uitgerekend netjes voor mijn camera poseerde, schuldig blijven. De 2 zeldzame dieren, die alleen in dit gebeid (en ver daarbuiten, in Brazilie) leven, kwamen we die dag ook nog tegen, genaamd de Golden Frog en Cock-of-the-rock. 2 bizarre verschijnselen, de ene is 160.000 zo giftig als cocaine en de ander heeft een hanenkam van snavel tot nek lopen. Na dit mooie uitstapje, wat mijn geld al zeker waard was, werden we nog door gevlogen naar een resort op 1 van de 1000 eilanden in de Essequibo-rivier om even een lekkere maaltijd te nuttige en te onthaasten. Omstreeks 5 uur zat het mooie uitstapje erop en kon ik wederkeren naar het prachtige Georgetown, waar Martijn inmiddels met Marc Overmars een hattrick had gescoord. De volgende dag zou de bus naar Lethem vertrekken, een stadje wat grenst aan niets minder dan Brazilie. Voor deze rit ging plaatsvinden wilde ik nog mijn souvenirsrondje maken, maar helaas was het goede vrijdag en kon een fatsoenlijk souvenir er die dag niet meer in. Een shirt van het nationale elftal was ook niet gelukt, want zelfs bij de GFF (knvb van Guyana) hadden ze geen exemplaren meer liggen. En warempel, om 9 uur waren we op weg naar Lethem, een rit van zo´n 15 uur voor ongeveer 300 km. Deze rit ging dwars door het regenwoud en de savanna´s, wat zo 2/3 van Guyana bezit. Mooi ritje dus, waar we ook nog een kleine versie van de Toekan mochten aanschouwen bij 1 van de tussenstops. De volgende dag tegen de middag kwamen we ook nog eens aan in lethem. Rond de middag, dus het kon niet mooier. En dat allemaal in een bus, die er bekend om staat regelmatig brokken te hebben en dat ook bijna had. In Lethem weer een stempel aan de verzameling toegevoegd en richting de grens gegaan, die wordt aangeduid door de Takatu-rivier. Daar heeft Martijn nog een duikje genomen, alvorens we op pad gingen naar de volgende felbegeerde stempel, die van Brazilie. In Bonfim, nadat we de douanes gepasseerd waren, de bus gepakt richting Boa Vista. Een gemoedelijk stadje, wat niet al te veel te bieden had, maar waar ook al zeer snel duidelijk werd dat dit land voetbalgek is. Het eerste wat we daar deden, nadat we ons stekje gevonden hadden, was dan ook even lekker de Braziliaanse Beker bekijken op TV, waar de oude, bekende Ronaldo nog voorbij kwam. Daarna een dagje de stad bezichtigen en een dagje aan een rivierstrand, wat relaxed en tevens mooi was. Daar ook nog wat rondgewandeld in de amazones en de mooie omgeving bekeken. Tijdens de laatste duik, alvorens we zouden retourneren, werd Martijn nog door een mysterieus visje aan zijn tepeltje gezogen. De volgende stop was Manaus. Een gemoedelijke, maar grote stad, waar we uitkwamen na een rit van zo´n 12 uur. Ik overdag om de omgeving te kunnen bezichtigen en Martijn volgde s´nachts om een hotelovernachting te besparen. Op de weg er naartoe veel mooie uitzichten gezien, drijvende bossen en 2 Ara´s (papegaaien). Dit keer de blauw/gele variant. Wat een prachtige beesten zijn dat toch. Eenmaal beide in Manaus aangekomen, weer op zoek gegaan naar een stekje, waar we onderweg nog een voetbalstadion tegenkwamen, die konden we uiteraard niet links laten liggen. Hier ook weer een ´McDonalds` tegengekomen, voor het eerst sinds Venezuela. Ons gesettled en opgemaakt voor wat Manaus en omstreken ons zou gaan bieden. De volgende dag even aleen op pad geweest, door het centrum geslenterd richting een Flamengo-fanshop en naar een overdekt winkelcentrum gegaan. Hier hebben ze die weer, zoals in alle andere landen behalve Guyana. Gemoedelijk sfeertje en behoorlijk luxe. Daar ook meteen maar weer een filmpje bezocht. In de tussentijd was Martijn richting een museum geweest, waar ik later deze week ook nog ben geweest. Best indrukwekkende geldverzameling hadden ze daar. Tevens heb ik nog een rondleiding genomen door een prachtig bouwwerk, het ´Teatro Amazonas`. Andere dagen van de week hebben we met wat aanstormend talent gevoetbald, in een kooi op een stenen veldje. Waar er maar 2 schoenen draagde en dat waren 2 Nederlanders. Hier is iedereen welkom om mee te doen. Zo deden er zelfs veel vrouwen mee, waarvan er ook een aantal behoorlijk konden voetballen. Een andere dag deedt er zelfs een zwerver mee... veel gekker heb ik het nog niet meegemaakt. Maar een unieke en mooie ervaring in een land waar ongeveer alles draait om voetbal. We hebben hier ook het eerste stukje natuur bezocht, waaronder een park genaamd 'Bos van de wetenschap', waar dus een aantal dieren in een stukje regenwoud leven ter observatie. Waaronder loslopende apen en loshangende luiaards. De rode Ara was hier ook present, in het wild wel te verstaan. Om alvast een voorproefje te nemen op wat er komen gaat, besloten we een kleine 1-daagse tour te doen. Deze zou gaan naar de ontmoeting van de rivieren, de grootste lelies ter wereld, drijvende bossen en als klap op de vuurpijl, piranha vissen! De ontmoeting van de rivieren zijn 2 rivieren die heel langzaam mengen. 1 is zwart en de andere bruin, maar helaas was het niet al te goed te zien van een laag bootje. Dat werd even later rechtgezet door een aantal zoetwater-dolfijnen, die tevoorschijn kwamen, lelijker dan de 'lieve dolfijn' die we doorgaans overal op zien duiken. Daarna door naar de waterlelies, ten midden van een mooie locatie. Er moet gezegd worden, de lelies waren inderdaad wat groter dan die van de Oisterwijkse vennen. Namelijk de grootste ter wereld. Een best apart verschijnsel zo ten midden van een mooi stukje regenwoud. Tot slot, het deel waar het ons voornamelijk omging, namelijk piranha vissen. Niet geheel verrassend hadden we beide geen geluk en hebben we er dus geen Piranha uit weten te halen. De enige die het wel lukte was onze gids. Zelfs een Australier met een eigen, dure hengel en een plastric visje als lok-aas had weinig succes die dag. Na deze jungletocht waren we 'klaar' in Manaus, dus konden we opzoek naar een vervoersmiddel naar Santarem. De volgende plek midden in de Amazonas. Vliegtuig of Boot waren de enige opties. De boot werd door een hoogaangeschreven reisgids bestempeld als een mooie ervaring, die tevens goedkoper is. Vrijdag om 12.00 zo het moment daar zijn dat we met moeite afscheid moesten nemen van Manaus. Rond een uur of 6 waren we dan eindelijk aan het varen, in een volgepropte boot waar mensen de hangmatten kris/kras door elkaar hingen om zo de nacht door te komen. Gelukkig konden wij een dek lager slapen waar het wat rustiger was. Hangmat gehuurd en het eten, als je het eten kan noemen, zat bij de prijs inbegrepen. De rit zal in totaal 38 uut van ons bestaan in beslag nemen, een mooi ritje en puik om een keer mee te maken, op een rivier dwars door de Amazones. Zondag na onze 2de nacht op de boot te hebben doorgebracht, waren we dan in Santarem.