Bogota...De stad waar ´onze´ Jody Bernal geboren is, alvorens hij naar 6 maanden werd geadopteerd. Aldus Wiki. Gelukkig is die hier totaal onbekend en heb ik zonder zijn gejammer in Bogota mijn goed door kunnen brengen. Een leuke binnenstad, waar ik nog steeds aangekeken wordt alsof ik meteen drol op mijn hoofd rondloop. Op mijn gemakje dus wat rondgescharreld in de oude stad van Bogota, uiteraard even langs het paleis geweest.
In Bogota hebben ze uiteraard ook nog Monserate. Zelf had ik daar nog nooit van gehoord, maar in Latijnsamerika is het zeer bekend. Kort samengevat; een kerkje op een hoge heuvel. Fraai staaltje werk, dat vooral bekendheid geniet vanwege zijn 'gevallen Jesus'. Via een treintje omhoog, lopen schijnt gevaarlijk te zijn, het was dus absoluut geen kwestie van luiheid. Leuk ritje en eenmaal boven is het uitzicht helemaal niet onaardig. Aan de ene kant een overzicht van Bogota en aan de andere kant een mooi berglandschap. Nadat ik mijn zegje richting onze lieve heer gedaan had, maar weer het treintje terug naar beneden. Nog wat rondgewandeld in een overdekt winkelcentrum, die ik hier toch mooi blijf vinden.
Eenmaal klaar met Bogota het vliegtuigje richting de grens gepakt. Waarom nou het vliegtuig? Voor de verandering, omdat de rit van Bogota naar Cucuta (het plaatsje aan de grens) met de bus gevaarlijk schijnt te wezen. De vlucht zou vertrekken om 12.50, dus ik keurig netjes omstreeks 11 uur aanwezig. Er ging echter ook een vlucht om 11.30 dus waarom zullen die witte daar dan niet instoppen, dat vliegtuig wacht wel even, ik had namely de hint niet direct door en was een beetje hongerig. Door dit alles kwam ik nu voor het donker aan in Cucuta wat altijd wel fijn is, want ook daar was het ongetwijfeld 'poligroso'. Daar zou ik eigenlijk een nachtje blijven, maar na genaaid (spreekwoordelijk) te zijn door een taxi chauffeur en de stad gezien en vooral geroken te hebben, maar meteen door naar San Cristobal, plaatsje net over de grens met Venezuela. Dit gebeurde in een oude amerikaanse wagen nadat ik mijn resterende Pesos had ingewisseld voor Bolivares, hier nog 2 voor 1. Dit was een mooie rit door de bergen, helaas weinig van kunnen genie ten, want het was inmiddels donker.
‘s Avonds dus in Venezuela aangekomen. Dingen die je dan opvallen zijn onder andere de schitterende berglandschappen overal om je heen, maar ok de campagne/kop/slogan van Chavez op iedere hoek van de straat, mensen die je negeren omdat je blank bent en even later de overdreven hoge prijzen (120 euro voor het nationale voetbalshirt en 190 voor dat van Barca). Het kan echter allemaal 2x zo goedkoop zijn ben ik inmiddels achtergekomen. Eeven wat wiskunde tussendoor voor degene die ooit nog van plan zijn om dit qua nature prachtige land te bezoeken. Ik ging ervan uit dat 2 Bolivares gelijk stond aan 1 Peso, bij de bank wordt dat echter 1 op 1. Met het pinnen bij de bank krijg ik voor 1 Euro 2,5 Bolivares. Als je echter bij die irritante mannetjes bij de grens of op het vliegveld wisselt krijg je voor 1 Euro maar liefst 6 Bolivares, dat scheelt nogal.
Afijn, de volgende dag door naar Merida, althans dat was het plan. Ware het niet dat die grappenmakers me in de vertebrae bus gestopt hadden. 4 uur zou de rit duren. Na 7 uur dacht ik een te vragen waar ik nou eigenlijk aan beland was, Barinas aldus de vrouwelijke schone voor me. Toen ik gevraagd werd naar mijn eindbestemming bezorgde ik met mijn antwoord mijn medepassagiers een goede tijd. De bus ging echter totaal niet naar Merida maar richting Caracas en verder. Ik dus uitgestapt in dat gehucht en de volgende dag dan wel naar Merida. Het bleek niet voor niks te zijn, want de rit van Barinas richting Merida was werkelijk waar fantastisch mooi... Dan eindelijk in Merida aangekomen, de stad waar de hoogste en langste telesferico ter wereld schijnt te zijn. En jawel, hij was er nog. Enkel een Klein detail, hij was gesloten. Wanneer hij dan weer opening was mijn brandende vraag, ik kwam er echter aan zaterdagmiddag, dus had mijn hoop gevestigd op maandag. Blijkbaar wordt dat ding pas weer over een jaar over 3 heropend, die dictator die dit land bestuurd had hem recently gesloten.
Gelukkig was er dan nog wel een voetbalwedstrijd dit weekend in Merida, daar ben ik, vast niet geheel verassend, dus even naartoe geweest. Een grotere parodie op een voetbalwedstrijd op het hoogste niveau heb ik nog niet gezien. Saai was het echter niet, het begon met een stadionspeaker. Wat een held was dat.
Er zaten alles bij elkaar denk ik een man of 8 in het stadion, toch probeerde hij door naa beide hostelling opgesomd te hebben, het publiek op zijn hand te krijgen. Dit door middel van fanatiek liederen te zingen en wanhopig tussendoor te schreeuwen dat ze allemaal mee moesten zingen. Wat uiteraard niet gebeurde, hoe zielig ik dat ook vond. Dan tijdens de wedstrijd werd er ook door de supporters gezongen, alleen door de thuissupporters, want tussen die 8 zat geen uitsupporter. Die 8 werden dan ook nog eens gesplit in 2 groepen die het weigerde om de zelfde liederen te zingen. Dan kwam nog het voetbal...ik schat de 4de klasse in Nederland hoger in (Jaap, ik reken hier weer op jou).
Verder was in Merida weinig te zien en gingen we maar door naar Maracaibo, op bezoek bij een oude bekende. Een gastgezin, de eerste van de 3. Bij alle 3 valt op dat als ze je oppikken van het busstation dat er minimal 1 familielid aanwzig is, dat de tv in de slaapkamer staat en, ook niet oon belangrijk, dat ze allemaal hun tanden poetsen met Colgate. Deze hebben me 1 dag rondgereden door Maracaibo waar, buiten een aardig pleintje en een lange brug, weinig te zien is. Benzine kost hier trouwen maar een euro voor een volle tank. De 2de dag was mijn gastvoruw ineens verdwenen maar rond een uur of 4 kwam ze dan toch opdagen om me vervolgens mee te sleuren naar een winkelcentrum, wat ik overigens niet erg vond. Ach, aan al het mooie en vermakelijke komt een eind, we moesten door. Richting Falcon, volgende gastgezin, je moet toch wat om niet na 3 dagen blut te wezen hier. Ook deze heeft me rondgeleid door de omgeving. Wat dan wel weer mooi was. Zee, zon, strand, Bergen enz. De volgende dag regende het jammer genoeg 24 uur lang, waardoor ik die dag weinig heb kunnen doen. 's Avonds de nachtbus naar Caracas gepakt. De bussen zijn hier overigens heel comfortable, enige jammere is echter dat om het uur weer een manatje in het groen binnen komt die alle paspoorten wil zien en wellicht ook even je tas wil doorzoeken. Een ander Klein detail is, dat ze zo trots zijn op hun airconditioning dat in elke bus een graad of 40 kouder is dan buiten, 2 broken en 2 truien is dan nog niet genoeg om je warm te houden.
4.30 aangekomen in Caracas, waar ik dicht bij het vliegveld wil blijven om daar morgen wellicht iemand op te halen. 100 bolivares Aldus de komieken die itself taxi chauffeurs noemen. Gelukkig had ik ook hier een gastgezin, die me na het centrum van Caracas, waar bij iedere straat vermeld werd dat het gevaarlijk was (ik denk dat ze daarom met pepperspray rondliepen), en een middagdutje, ook nog het paleis lieten zien, daar waar Chavez zit. Dat was ook weer mooi. Ik dacht even een foto te nemen van de vlag van Venezuela, komt er alweer een mannetje in het groen op af. Nee, nee, laat maar eens zien...foto van een vlag en wat blauwe lucht. Of ik die toch even dringend wilde verwijderen, heel slap weer. Wat ze echter niet weten ik dat ik later, op het vliegveld lekker toch de vlag heb gefotografeerd.