Bij deze dan een exotisch verhaal van mij (Martijn van Oorschot), want ik heb me een tijdje geleden aangesloten bij reisorganisatie ´van Baal`. De eerste week, ongeveer begin maart, ben ik aangekomen op Caracas, Venezuela. Daar is Daan mij komen ophalen, ook al was hij zo´n uurtje te laat. Niet zo erg, want ik had een leuk Venezulaans meisje ontmoet in Mexico City.
Die het laatste deel van de reis een stuk plezanter maakte ;)! Daan moest namelijk 2 keer anderhalf uur op de hoteltaxi wachten, terwijl het een behoorlijk duur hotel was. Dat is in Venezuela blijkbaar heel normaal. En dat is nog niets vergeleken bij de vele politiecontroles en de neigingen tot afzetterij van de locale bevolking. Niemand is echt coórperatief, laat staan vriendelijk.
En van Engels hebben ze al helemaal nog nooit gehoord. Maar het is de locale bevolking allemaal niet kwalijk te nemen, want vooral meneer Chavèz heeft het hele land onleefbaar gemaakt. De armoede en machteloosheid dwingt men tot hosselen. Hij betaald alles met zijn olie-inkomsten en waarschijnlijk de nodige cocaíne-handel, want de olieprijzen zijn het afgelopen jaar gezakt van 120 naar 40 US$ per vat.
Met dat laatste referendum heeft hij zichzelf voor eeuwig verkiesbaar laten stemmen. Dit is in Nederland vast nog uitgebreid besproken. Het was dan ook zijn laatste strohalm, want de financiéle middelen slinken dus met de dag en de bevolking begint zich te informeren en hem door te krijgen. Het enige wat hij namelijk voor ze doet, is een hoop, compleet nutteloze werkgelegenheid creéren, wat natuurlijk geen enkel toekomstperspectief biedt.
Daar hebben wij dan ook veel van ervaren. Van mensen die bij elke bus-terminal de locaties van bussen staan te schreeuwen, tot 11 schilders die hetzelfde hek aan het schilderen zijn. En dat op slechts 5 vierkante meter! Het is wel erg jammer, want Venezuela heeft een indrukwekkende natuur en een rijke, culturele historie. De bustochten waren wel verschrikkelijk koud,
(, want de airco zat aangesloten op de accu, wat goedkoper was, dus kon niet uit tijdens het rijden) maar toch de mooiste momenten van ons verblijf daar. Want ze waren vrij comfortabel en het natuurschoon was onvoorstelbaar mooi. Van regenwouden met allerlei plantages, tot volgebouwde heuvels, die vooral s´avonds mooi waren verlicht. We vroegen ons vaak af hoe die mensen daarboven praktisch konden leven.
Dezelfde dag zijn we doorgereisd naar Puerto de la Cruz, een kustplaatsje ten noord-oosten van Venezuela. Hier hebben we een balletje gekocht en 2 dagen doorgebracht. Nog wat gevoetbald op het strand en wat Zuid-amerikaans en Europees voetbal gekeken in een cafétje. Ook was net het WK Honkbal bezig, wat daar erg populair is, dus konden we de wedstrijden van het Nederlands team op de voet volgen.
Nederland won zelfs nog een kraker tegen de Dominicaanse Republiek! Vervolgens zijn we doorgereisd naar Guiria. Dat ligt in het uiterste oostpuntje van Venezuela. In die busrit, van 8 uur door het regenwoud, zijn we 2 Zweden tegen gekomen. Zij waren ook net onderweg naar Trinidad en hadden hun kaartjes voor de boot al gekocht. In Guiria aangekomen viel ons al meteen op dat het echt ´the end of the line` is.
Een klein, vervallen dorpje, waar helemaal niks te doen of te zien is. Later kwamen we er achter dat het gezien wordt als het Bagdad van Venezuela! We besloten met die Zweden naar een strandje te gaan, wat al een klein beetje in de buurt kwam van een caribbisch strand. Vervolgens hebben we wat gezwommen en vrij snel begonnen Daan en Andre (een Zweed) een weergaloze voetbal-golfbaan aan te leggen.
Na het bepalen van wat spelregels zijn we met zijn 4-en begonnen. Het bestond uit 5 holes en was verre van makkelijk! Met een redelijke overmacht en een prachtig stifje won Martijn dit kampioenschap. Maar Daan laat het er niet bij zitten en eist nog steeds revanche! Toen we s´middags de kaartjes voor de boot wilden kopen, accepteerden ze in eerste instantie geen Bolivàr (de nationale munt-eenheid), maar alleen dollars.
Na wat doorzeuren kon het wel, maar dan werd het omgerekend zo´n 400 US$ per persoon voor een retour naar Trinidad. Dus na een beleefde, dikke vinger besloten we snel de bus terug naar Puerto de la Cruz te pakken en van daaruit de boot naar Isla Margarita. Daar aangekomen zijn we meteen naar het vliegveld gegaan en hebben daar, met de nodige hulp van de achterban, een ticket kunnen boeken van Isla naar Trinidad.
En weer 3 weken later door naar Guyana (vanaf Trinidad) voor slechts de helft van de prijs voor de boot. Voor van alles en nog wat belasting moeten betalen op het vliegveld, maar toen waren we eindelijk Venezuela uit. Toch schijnt Isla Margarita al veel toegankelijker te zijn dan het vaste land, maar we wilden gewoon zo snel mogelijk weg uit dat hol! En nooit meer terug komen.

Trinidad:

Daar waren we dan eindelijk. The Caribbean, mán!! En al snel kwamen onze verwachtingen uit, want zelfs de duane was erg coórperatief en hielp ons meteen aan het goedkoopste gasthuis in het centrum van de hoofdstad. De hoofdstad heet Port of Spain en een andere grote stad was San Fernando, maar daar was niet erg veel leven. In verhouding is Trinidad een stuk duurder dan Zuid-Amerika,
maar deze caribbische ervaring mochten we niet gemist hebben. Dat zou Don Leo (Leo Beenhakker) zonder twijfel beamen, aangezien ook de voetbalbeleving hier geweldig is! Ongeacht de score wordt er uitgebreid feest gevierd, met in de rust een ware carnavalsoptocht. Vanaf het moment dat we landen, voelden we de peace al op ons neerkomen. Het is echt onvoorstelbaar hoe een paar honderd kilometertjes aan oceaan,
2 compleet verschillende werelden van elkaar scheiden. Want Trinidad is, qua mensen, mentaliteit en dagelijkse flow, het tegenovergestelde van Venezuela. En het was ook fijn dat ze hier Engels spreken, waardoor de communicatie praktisch vanzelf verliep. Vooral vergeleken met Spaans, wat we allebei nog niet optimaal beheersen. Al heb ik, door Daan´s ervaringen met de Spaanse taal, het begrijpen ervan snel op kunnen pakken.
De eerste dag in Port of Spain was fantastisch, want we kwamen erachter dat het grootste park van de stad in onze achtertuin lag. Dus daar zijn dat weekend snel naartoe gegaan en jawel hoor... het stikte er van de cricketspelers en voetbalteams. Die zaterdag mochten we met een Ethiopisch orthodox kerkteam meespelen, die net een vriendschappelijke wedstrijd hadden georganiseerd tegen A.C. Milan.
Ze droegen althans allemaal dat welbekende, rood/zwarte shirt. Het voetbal was niet erg hoogstaand en vooral verdedigend was de organisatie ver te zoeken. Maarja... wat is er nou mooier dan lekker aanvalluh! De volgende dag zijn we weer terug gegaan en hebben we op kleine (panna)goaltjes gespeeld, wat hier erg populair schijnt te zijn. Geef ons maar lekkere, grote goals en veel doelpunten! Daan is zelfs nog gescout door een oude vrouw,
die voorbij kwam lopen en ons had zien spelen. Wellicht de oud-coach van het nationale vrouwenteam. Hij is er in ieder geval erg trots op... en terecht! De volgende dag ben ik naar de locale barber gegaan en heb mezelf een soort Cristiano-Ronaldo-kapsel aan laten meten met opgeschoren zijkanten, want dat was het enige wat ze er hier van konden maken. Europees haar is als chinees voor zwarte kappers, maar wel mooi gladgeschoren.
Maar de ervaring was fantastisch en als het in dit deel van de wereld om voetbal gaat, dan is het altijd ´One love´!! Deze dag hebben we ook het officiele, nationale shirt van Trinidad goedkoop kunnen vinden. Welliswaar van 2006, maar we zouden niets anders gewild hebben. Dit was tenslotte het jaar dat Trinidad deelnam aan het W.K. Voetbal in Duitsland!! Zeg Beenhakker en iedereen hier weet over wie je het hebt.
Na een paar dagen chillen, zijn we naar San Fernando afgereisd om het grootste asfaltmeer (pitch-lake) ter wereld te bekijken. Daar aangekomen, kwamen een paar inofficiele gidsen als hongerige wolven op ons af gelopen. We negeerden ze en liepen regelrecht naar de grootste Rastafari, die we konden vinden. Dat was niet zo moeilijk, want er was maar 1 echte. En dat bleek een hele goede keuze, want de goede man vertelde,
alsof hij het voor de eerste keer deed. Zelf genoot hij ook zichtbaar van dit natuurgeweld, recht onder zijn voeten. Hij leefde elke dag zo dicht mogelijk bij de natuur. Op het meer lag een dikke laag asfast, wat overdag erg zacht werd. Vooral aan de oevers van het meer. De laag bestond uit tientallen samengeperste opperlagen fosphor, asfalt en metaangas. En overal waar je liep, moest je oppassen dat je niet in een grote metaan-gasbel ging staan,
want dan kreeg je een straaltje heet, gecondenseerd metaangas tegen je kuit aan. Het was alsof we op een hele zachte gymvloer liepen, met overal kleine 'bubble-traps'! De richting van het asfalt veranderde om de paar uur, waardoor er kleine watergeultjes ontstonden tussen de asfastscheuren. Sommige waren groot genoeg om even in te badderen en dat hebben we dan ook gedaan. Het water scheen over spirituele krachten te beschikken en door al het metaangas
werden alle bacterién in het water gedood. Het was rijk aan allerlei mineralen en natuurlijke grondstoffen. Ook zagen we een foto van een man die tot zijn nek in het asfalt gezakt was, omdat hij zonder gids even een noot wilden plukken aan de oever. Dus daar wilden wij natuurlijk ook naartoe en met zo´n supergids was dat geen probleem.

Na een paar dagen rustig aan doen, zoals dat hoort in de Caribbean, zijn we naar één van de beste stranden van Trinidad gegaan. 'Maracas Beach', wat volgens ons nog niet genoeg leek op een wit strand met een blauwe zee, maar we hebben daar toch een heerlijke dag gehad. Na 10 minuutjes kwamen we erachter dat de bal lek was en tegelijkertijd kwam er een 'grizzly-neger' zich aan ons voorstellen, die al aardig aangeschoten bleek te zijn van Braziliaanse rum.
Deze man heette David en was ongeveer onze leeftijd. Hij was alvast aan het indrinken met een paar vrienden, waarvan er één net was teruggekeerd uit Belem, Brazilié. Daar had hij 6 jaar gewoond en even getrouwd en een kindje gebouwd. Vandaar de 'Mobilla', braziliaanse piratenrum, die mij goed smaakte als rum-liefhebber. Al snel hadden we een nieuwe bal geregeld en wat Trinidadiaanse vrouwen, als publiek. Zolang ze niet lachten, waren ze best om
aan te zien. Toch hebben we ze uitgenodigd om s´avonds met ons te komen 'limen' in San Juan, waar onze nieuwe vrienden bleken te wonen. We mochten met ze mee naar huis en werden daar weer snel voorzien van harde reggea, bier en rum. We hebben daar de vrouw des huizes ontmoet, die ook ontzettend gastvrij was. Het was een gezellige backyard-party met veel variateit aan persoonlijkheden en drank, want later ging ook de vodka nog open.
En dat was voor mij letterlijk de laatste druppel, want toen ze ons terugbrachten naar het hotel, ben ik als een blok in slaap gevallen. Daan had daarentegen iets rustiger gedaan en - vooral belangrijk - van de vodka afgebleven. Die russen zijn echt gek!
Na nog één dagje voetballen in het park, hebben we de boot naar Tobago gepakt. Dit was overigens ons leukste en beste potje tot dan toe, want Daan scoorde 3 keer, waavan en mooiste op een assist van mij. En ik gaf een kleine, doch gespierde neger een zeer vernederende panna met de hak! Mijn team werd gek en van die Trinidader hebben we nooit meer iets gehoord. Toen ik bij het team van Daan ging meespelen,
beweerden ze dat ze 'big money' voor me betaald hadden. Kortom, een perfect potje voetbal. De belangrijkst bijzaak ter wereld! We hebben 2 dagen in Tobago doorgebracht. En door wat hosselen zelfs in een privé-huisje ter waarde van 90 euro per nacht, waar we nog geen 25 euro per nacht voor betaald hebben met zijn 2-en! We hoefden ons ook niet te registreren, dus helemaal jofel zal het niet geweest zijn.
Maar we verbleven er toch maar 2 dagen, dus we bedachten dat het wel zou loslopen. En los liep het. Het was een prachtig huisje met 2 slaap- en badkamers, airco en een keukentje. Daarnaast één van de lekkerste w.c.´s ooit en een mooi uitzicht. De 2e dag zijn we naar 'Englishman Bay' gegaan, wat een echt caribbisch strandje was met een zeer krachtige golfslag. We hebben nog steeds zand op onbeerlijke plekken zitten.
We zijn achter in de truck van de ijsco-man erheen gelift en terug met een andere truck. Dit verschafte ons van wat prachtige uitzichten! De volgende dag moesten we alweer om 4 uur s´nachts op, omdat de boot om half 7 vertrok en we wilden geen enkel risico nemen met de wedstrijd van Trinidad die zaterdag.
De wedstrijd was om 7 uur s´avonds en het was zo goed als uitverkocht. Een grote zee aan roodgekleurde mensen begaf zich naar het stadion. Wij en een fransman met zijn vriendin, die we 2 weken geleden in het hotel hadden ontmoet, namen eerst een lift en sloten ons aan bij de menigte. Overal op de tribunes stonden trommelaars met échte afro-mohawks, in de kleuren van het nationale team. Ze zijn niet meer opgehouden met feesten tot ver na de wedstrijd.
Trinidad speelde niet zo goed de 1e helft, maar wisten toch de nul te houden. Al kwamen ze begin 2e helft toch op achterstand, want toen begon Honduras steeds meer druk te zetten. En Honduras was technisch en positioneel ook een stuk beter. Toch ging het feest onverminderd door en toen Trinidad in de 89e minuut de 1-1 maakte, ontplofte het stadion compleet. Bier en hoofddeksels vlogen alle kanten op en een paar mensen werden vol op het hoofd getroffen
door een bierblikje. In de rust was er zelfs een ware carnavalsoptocht georganiseerd met mensen op tweeénhalve meter hoge stelten, genaamd 'Bungu´s'. Iets wat je bijvoorbeeld in Europa nooit zou zien en hier waarschijnlijk elke qualificatie-wedstrijd. Na de wedstrijd werd het gelijkspel gevierd als een overwinning. En terecht, want Honduras staat veel hoger op de wereldranglijst. Kun je nagaan wat voor gekkenhuis het zou zijn geworden als Trinidad
op voorsprong was gekomen of zelfs had gewo nnen! Het was weer een onvergetelijke voetbalervaring en we hebben de verenigingskracht van de mooiste sport ter wereld volop mogen ervaren!