Allereerst wil ik jullie bedanken voor het bezoeken, bekijken, lezen en becommentariseren van mijn foto´s en verslagen
Omdat ik geen zin had in een busreis van 8 uur en omdat ik even goed alleen wilde slapen, heb ik een tussenstop in Santiago gemaakt. Daar is niks te beleven verder. Daar ben ik 1 nacht gebleven alvorens ik doorging naar Panama Stad.
Daar aangekomen voelde het eigenlijk meteen goed. Ik vind het een leuke stad. Nou schijnen er plaatsen te zijn waar het minder chill is, maar daar ben ik dan denk ik niet geweest. Er is genoeg te zien en te doen. Hier heb ik alles op zijn gemakje gedaan. Opzich zijn er ook weinig redenen te verzinnen om haast te hebben.
2 dagen heb ik besteed aan het zoeken van een souvenir, eentje die ik moet hebben, het nationale voetbalshirt. Dat duurde 2 dagen omdat mijn maat overal uitverkocht was. Als ik het goed begreep krijgen ze per winkel 1 shirt binnen van maat S. M en L hadden ze overal wel. Ik snap het niet helemaal want vrijwel alle mensen komen hier (net als ik) tot de heup van de gemiddelde Nederlander. Maar uiteindelijk had ik er dan toch 1 te pakken. Inclusief drinkbeker en sleutelhanger, wat wil je nog meer. Verder beviel het afslenteren van winkels me wel. De winkelpassage zijn er erg lux en er hangt een gezellig sfeertje. De rest van de dagen heb ik uiteraard besteed aan het bezichtigen van de stad.
Het Panamakanaal kan dan niet ontbreken. Fietsje gehuurd en over de autoweg er naartoe gereden. In het begin is dat even eng, maar went snel. Ook de lokale bevolking schijnt het lollig te vinden om een (gekke tourist op een) fiets te zien. Het Panamakanaal vond ik persoonlijk behoorlijk indrukwekkend om te zien. Later op de dag ben ik de 'causeway' gaan bewandelen. Een weg tenmidde van water aan weerszijde. Lekker rustgevendwandelingetje waar ik getuige mocht zijn van een mooie zonsondergang. Het is blijkbaar een rage om die causeway als sportgebied te gebruiken, want menig man en vrouw liep er hard. Dat is letterlijk bedoeld, rennen was denk ik net te intensief. Om na hun work-out toch het gevoel te hebben iets gedaan te hebben lopen ze alle maar in een dik trainingspak bij 30 graden zodat ze zeker bezweet terug zullenkeren van hun training. Ik vond het behoorlijk komisch om te zien.
Uiteraard was er in Panama nog meer te zien: het oude deel van de stad. Lijkt me duidelijk wat daar te zien was, namelijk: het oude deel van de stad. Daar zitten diverse indianen die proberen spul te verkopen. Het is ze bij mij nog gelukt ook. Dit deel heeft een ontzettend contrast met de het nieuwe deel. Waar in het oude deel vooral oude huizen staan, die in het rijke deel wel opgekanpt zijn. En om de hoek krotjes staan waar ze 2de hands pannen en deksel verkopen, is het nieuwe deel zeer modern en moet alles heel hoog en groot zijn.

Ook is er een natuurpark midden in de stad. Heel klein en ik heb er weinig dieren gezien. He geeft je wel een mooie panorama over de stad. Op dezelfde dag als van mijn bezoek aan dit park vond ook weer een honkbalwedstrijd plaats in het nieuwe nationale stadion van Panama. Daar besloot ikdus maarheen gegaan. Aangezien ik het bussysteem na 5 dagen nog niet doorhad besloot ik aan de wandel te gaan op zoek naar een bus. Toen ik op de snelweg terecht kwam leek er me iets niet juist. De politie dacht hetzelfde en deed even navraag. Ze vonden het niet erg om wat bij te verdienen en brachten me voor 2 dollar naar het stadion. De weg terug was ook mooi. Een bushalte naast het stadion en een grote wedstrijd gaande, dus je verwacht dat er wel bussen zullen rijden.Het was echter zondag... Ik toch maar op de bus wachten. Toen er een man langsgewandeld kwam werd ik ervan op de hoogte gebracht dat er waarschijnlijk geen bus zou komen omdat het zondag is. Maar hij moest ook naar de bushalte want zijn auto was gejat. Ik mocht dus meelopen, hij zou me de wegwijzen. Na een kilometer of 4 kwamen we dan uit bij een bushalte waar wel bussen kwamen en kon ik terug richting het hostel. Weer een mooie ervaring.

Na behoorlijk wat bezocht te hebben ben ik nog maar een keer naar het overdekte winkelcentrum gegaan, ook even een filmpje bezocht. Die met Bratt Pitt, was een goeie. Nadat ik het vermoeden had voldoende gezien te hebben nam ik de bus richting Colon.
Colon ligt aan de andere ingang/uitgang van het kanaal. Dit schijnt de meest gevaarlijke stad van Panama te zijn. Waarom ik er dan toch heen ga? Zona Libre, oftewel de Tax-free zone. Hier is alles blijkbaar spotgoedkoop dus wilde ik daar even een laptop aanschaffen, daarna wilde ik meteen weer weg. Het liep anders, in de bus werd ik ziek, het eerste wat ik buiten de bus deed was dan ook een plastic zakje van wat inhoud voorzien. Ik dacht dat het misschien verstandig was om even op bed te gaan liggen en een nachtje in Colon te blijven. Dit deed ik. Toen ik de volgende morgen beneden kwam waren er een aantal mensen lawaaierig. 1 van hen was een gats in het hotel, een andere een medewerker en nog 2 andere waren van de politie. Wat was nou het geval, die hotelgast was net gaan wandelen en werd tijdens zijn wandeling op zijk gezicht getimmerd en zijn spullen was hij kwijt. De verhalen over Colon bleken dus op enige waarheid te berusten. Uiteindlijk mijn reis voortgezet naar Puerto Lindo, saai gehucht waar ik me naar een leuke tijd in Panama Stad niet echt kon vermaken. Maargoed, de boot zou zaterdag vertrekken en het was al donderdag. Dit was dus de plek om de boot van 320 dollar naar Colombia te pakken en een geweldige ervaring op te doen. Als ik praat over boot, bedoel ik in deze een zeilboot van 12 meter waar de kapitein voor de laatste 13 jaar al in woont.
Zonder op details in te geen, toen ik eenmaal betaald had en mijn tas op de boot lag, bleek de kapitein een niet al te prettige vent te zijn. Helaas had ik inmiddels dus al betaald en besloot ik de gok maar te nemen. Zaterdag morgen stond er een trip van 6 tot 8 uur op het programma met 6 pasagiers inclusief de kapitein. Dit werd 11 uur met 2 extra pasagiers. Die zouden we echter dezelfde dag dumpen en zo meer ruimte creeren, we kwamen echter niet op de bestemming die dag. Dus die bleven nog een extra nacht en dag. Toen kreeg de kapitein (60)ook nog eens een ooge op 1 van de 2 (24) dus wilde die zich van zijn beste kant laten zien en bleven ze nog maar een nacht en een dag. Opzich niks op tegen natuurlijk...ware het niet dat alle 6 de andere pasagiers duitstalig waren en 1 van de 2 vertikte het gesprek in het engels te vervolgen als de andere dat probeerde te doen om het voor mij wat aangenamer te maken. Dan het leven op de boot. Van de 12 uur die we daadwerkelijk gevaren hebben, hing ik er 6 overboord om mijn PR die ik in Mexico recentelijk nog neer gezet heb wat aan te scherpen. Nadat ik weer na behoren kon functioneren, begon het bootsleven. Niks voor mij...geen douche. De afwas werd gedaan met zeewater waar de mannen 3 seconden eerder nog in stonden te pissen, was de vaat schoon dat werd het op het dek neergelegd, daar waar iedereen met hun blote voeten over heen loopt de gehele dag. Eten klaarmaken werd door iedereen (hebehalve door mij) gedaan. Ook door de kapitein die al zeker 10 jaar zijn handen niet gewassen heeft, staat te pissen over boord, vervolgens een g=keer zijn oren uitkrabt en daan maar eens eten gaat snijden. Ik denk dat het wel duidelijk is waarom het niet echt iets voor mij was. Toen ik me even ontrok van de mede pasagiers om te bedenken of ik wel mee door wilde varen, gaf bij mijn terugkeer in de groep de kapitein me het laatste zetje. Men was er niet om mijn gedachte te lezen, ik was iemand die alleen aan zichzelfdacht en ik moest meer praten. Dat besloot ik te doen en een boot die me terug naar het land zou brengen werd geregeld. YES!!! Nog een dagje met een big smile op de San Blas eilanden rondgelopen, tussen de Kuna Indianen.
De San Blas eilanden zijn werkelijjk waar schitterend! Overdreven mooi, helderblauw water, felgroene palmbomen en wit zand. Een paradijsje zal het in de volksmond genoemd worden.
Niet veel later zat ik dus niet meer op de oceaan maar op het vaste land, richting Panama stad. Mijn oude kamergenoot was er nog steeds en de zeer vriendelijke ontbijtmaakster was ook weer blij om me te zien. Hier even de tijd genomen om te chillen en op zoek te gaan naar een online baantje (nog niet gevonden) en een vlucht naar Colombia. (wel gevonden) 1 dag er tussen en dan kon ik richting Colombia. Daar ben ik afgelopen vrijdag aangekomen, in Barranquilla. De plaats waar Shakira geboren is! Die heeft hier ook een standbeeld gekregen. Normaal wilde ik dit plaatsje slecht als tussenstop gebruiken, maar er werd me verteld dat de volgende dag een wedstrijd zou plaatvinden in het grootste stadion van Colombia, voetbal uiteraard. Dus daar bleven we even wat langer voor. Bedroevend niveau (laat maar komen die inkoppers), weinig tactisch vernuft, maar zeer open wedstrijd en dat maakt het leuk. Voetbal blijft mooi, als de sfeer dan ook nog eens goed is heb ik het prima naar mijn zin. Overigens zit ik er nu nog altijd...die privekamer met alles wat ik wil erin voor 13 euro bevald me voor even uitstekend, even terugtrekken uit de hitte waar ik inmiddels alweer 4 maanden in zit, het is hier nog altijd zo dagelijk een graad of 30!